Ik was hoogzwanger, maar vastberaden nog even te blijven werken. De dag waarop ik met Rebekka en Tijs had afgesproken om ’s avonds hun huwelijk te overlopen, begon met weeën ‘s ochtends. Een beetje vertwijfeld belde ik hen met het nieuws: ‘wat zou ik doen?’ Samen besloten we de afspraak toch door te laten gaan. Mocht ik het niet meer trekken, dan zou ik het wel aangeven. Afgezien van de pijn die me regelmatig de mond snoerde, was het reuzegezellig. Net zoals dat maanden later zou zijn.
Rebekka en Tijs hadden een zonovergoten vrijdag gekozen. Vuilniszakken en oud papier stonden in slagorde aan de huizen klaar voor de wekelijkse ophaling. Ze vormden een ietwat atypisch en grappig decor voor enkele van de trouwfoto’s.
Tijs besloot komaf te maken met het stereotype van de bruid of mama in tranen. Na het ja-woord werden niet zij, maar hij overmand door emoties. De trouwluch werd gehouden in de tuin van Tijs zijn zus, gevolgd door een fotoshoot in het park waarbij Rebekka van een gladde boomstronk schoof maar ….gelukkig helemaal ongedeerd bleef. De avond bracht een groot feest in de brouwerij van hun familie.
En Rem, die zich vanaf de avondlijke uurtjes enkel nog liet troosten door zijn mama, die kwam mee samen met oma.